Ο Άγιος Σπυρίδων
Ο Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε το 270 μ.Χ. στο τώρα κατεχόμενο χωριό Άσσια (Άσκια) της Κύπρου, από οικογένεια βοσκών, που ήταν κάπως εύπορη. Αν και μορφώθηκε αρκετά δεν άλλαξε επάγγελμα. Συνέχισε και αυτός να είναι βοσκός.
Σαν χαρακτήρας, ο Άγιος, ήταν απλός, αγαθός, γεμάτος αγάπη για τον πλησίον του. Τις Κυριακές και τις γιορτές, συχνά έπαιρνε τους βοσκούς και τους οδηγούσε στους ιερούς ναούς, και κατόπιν τους εξηγούσε την ευαγγελική ή την αποστολική περικοπή. Ο Θεός τον ευλόγησε να γίνεται συχνά προστάτης χήρων και ορφανών.
Νυμφεύθηκε ευσεβή σύζυγο και απέκτησε μια κόρη, την Ειρήνη. Γρήγορα, όμως, η σύζυγός του πέθανε. Για να επουλώσει το τραύμα του ο Σπυρίδων αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στη διδαχή του θείου λόγου.
Χειροτονεία
Μετά από πολλές πιέσεις, χειροτονήθηκε ιερέας. Και πράγματι, υπήρξε αληθινός ιερέας του Ευαγγελίου, έτσι όπως τον θέλει ο θείος Παύλος: «Ἀνεπίληπτον, νηφάλιον, σώφρονα, κόσμιον, φιλόξενον, διδακτικόν, τέκνα ἔχοντα ἐν ὑποταγῇ μετὰ πάσης σεμνότητας» (Α’ προς Τιμόθεον γ’ 2-7). Δηλαδή ακατηγόρητο, προσεκτικό, εγκρατή, σεμνό, φιλόξενο, διδακτικό, και να έχει παιδιά που να υποτάσσονται με κάθε σεμνότητα. Έτσι και ο Σπυρίδων, τόσο σωστός υπήρξε σαν ιερέας, ώστε όταν χήρεψε η επισκοπή Τριμυθούντος στην Κύπρο. Δια βοής λαός και κλήρος τον εξέλεξαν επίσκοπο.
Ο Άγιος Σπυρίδων κοιμήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου του 350 μ.Χ.
Τα 648 μ.χ. η Κύπρος αντιμετώπιζε μεγάλες επιδρομές από τους Σαρακηνούς και το λείψανο μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό. Τοποθετήθηκε στον Ναό των Αγίων Αποστόλων μαζί με το λείψανο της Αυγούστας Θεοδώρας. Παρέμεινε στην βασιλίδα των πόλεων μέχρις ότου ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος λίγες μέρες πριν την πτώση πήρε τα δύο λείψανα και τα μετέφερε μέσω Σερβίας, Θράκης και Μακεδονίας στη Παραμυθιά της Ηπείρου. Τρία χρόνια περιπλανήθηκε από τόπο σε τόπο μέχρις ότου φτάσει στην Κέρκυρα. Όλο αυτό το διάστημα είχε τοποθετήσει τα λείψανα σε σακιά με άχυρα και όποιος τον ρωτούσε τους έλεγε πως είναι τροφή για το υποζύγιό του.
Το 1456 μ.Χ. έφτασε στην Κέρκυρα γιατί πίστευε πως τα λείψανα θα ήταν ασφαλισμένα. Τα Επτάνησα εκείνη την εποχή βρίσκονταν κάτω από την εξουσία των Ενετών. Ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος βρήκε ένα συμπολίτη του πρόσφυγα τον ιερέα Γεώργιο Καλοχαιρέτη και του κληροδότησε το λείψανο του Αγίου.
Μετά τον θάνατο του ο Γεώργιος Καλοχαιρέτης άφησε κληρονομιά στους γιούς του στο Λουκά και Φίλιππο το λείψανο του Άγιου Σπυρίδωνα Οι δύο αδελφοί θέλησαν να μεταφέρουν το λείψανο στην Βενετία. Η υπόθεση μάλιστα εκδικάστηκε από την Ενετική Γερουσία. Το ανώτατο δικαστικό όργανο του κράτους αποφάσισε ότι το λείψανο αποτελεί ιδιοκτησία των αδελφών, άρα διατηρούν το αναφαίρετο δικαίωμα να το μεταφέρουν όπου εκείνοι επιθυμούν. Τα θαυματά του είναι πολλά και ατελείωτα.
Ο επίσκοπος
Ο Σπυρίδων ως επίσκοπος Τριμυθούντος μετείχε στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας (325), η οποία διαμόρφωσε το χριστιανικό δόγμα, και διακρίθηκε ως δεινός επικριτής του Αρείου. Μάλιστα θαυματούργησε, προσπαθώντας να αντικρούσει τον αιρεσιάρχη Άρειο, ο οποίος διέδιδε ότι ο Χριστός δεν είναι Υιός του Θεού, αλλά δημιούργημα του Θεού, αμφισβητώντας το θεμελιώδες για τον Χριστιανισμό δόγμα της Αγίας Τριάδας. Για να αποδείξει το αβάσιμο των δοξασιών του Αρείου, έβαλε το αριστερό χέρι στην τσέπη του κι έβγαλε ένα κεραμίδι. Δείχνοντάς το στους παρισταμένους στη Σύνοδο, με το δεξί του χέρι έκανε το σημείο του σταυρού και είπε:
– «Εις το όνομα του Πατρός». Οι πατέρες που παρακολουθούν τη σκηνή, συγκλονίζονται κυριολεκτικά. Γιατί με τις λέξεις του Σπυρίδωνα, η φωτιά με την οποία ψήθηκε το κεραμίδι ανέβηκε προς τα πάνω.
– «Και του Υιού», πρόσθεσε. Τότε το νερό με το οποίο ζυμώθηκε το κεραμίδι, έτρεξε προς τα κάτω.
– «Και του Αγίου Πνεύματος» συμπλήρωσε και το χώμα έμεινε στο χέρι του.
Και αμέσως μετά απευθυνόμενος στους παρισταμένους συνοδικούς είπε:
– Αδελφοί και πατέρες μου, όπως το κεραμίδι αποτελεί ένα πράγμα μιας ουσίας και μιας φύσεως, αλλά είναι τρισύνθετο – φωτιά, νερό, χώμα – έτσι κι ο Άγιος Θεός. Αν και δεν πρέπει να παρομοιάσουμε την Άκτιστο και Υπερούσια αυτή Φύση με κτιστό και φθαρτό δημιούργημα, εν τούτοις για να κάνουμε τα ακατάληπτα καταληπτά, – ας μας συγχωρήσει το άπειρο έλεός Του – λέμε και τονίζουμε: Ο Θεός είναι ένας κατά την ουσία και τη φύση. Αλλά κατά τα πρόσωπα ή τις υποστάσεις είναι Τριαδικός: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Είναι το λεγόμενο «Θαύμα της Κεράμου», το οποίο αποδίδεται στον Άγιο Σπυρίδωνα.
Θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνος
Το φίδι που έγινε χρυσάφι:
Μια μέρα, ένας πτωχός με πολυμελή οικογένεια χτύπησε την πόρτα της επισκοπής του Αγίου Σπυρίδωνος. Πλησίασε τον άγιο και με δάκρυα του ζήτησε ένα δάνειο. Το ήθελε για να πληρώσει κάποιο χρέος του σε έναν πλούσιο που απειλούσε να πωλήσει το σπίτι του. Πού να βρει, όμως, ο άγιος ένα τόσο μεγάλο ποσό!
Μπροστά από τον άγιο εκείνη την ώρα περνούσε ένα φίδι. «Ας ήταν, Κύριε, το φίδι αυτό να γινόταν χρυσάφι για τον πτωχό αυτόν οικογενειάρχη. Ας γινόταν χρυσάφι, για να βοηθηθεί το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα σου», προσευχήθηκε και σήκωσε το χέρι. Το φίδι σταμάτησε και ο άγιος έσκυψε και το πήρε. Στο χέρι του το ερπετό μεταμορφώθηκε και άστραψε χρυσαφένιο. O πτωχός, γεμάτος χαρά, πήρε το χρυσάφι και έτρεξε και το έδωσε ενέχυρο στον πλούσιο δανειστή.
Όταν αργότερα με τη βοήθεια του Θεού πλήρωσε το χρέος του, ο δανειστής τού επέστρεψε το χρυσαφένιο ενέχυρο. Και ο πτωχός το πήρε και το επέστρεψε στον άγιο. Το χρυσάφι έγινε και πάλι φίδι και έφυγε.
Η νηστεία και ο οδοιπόρος:
Ο άγιος κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή συνήθιζε να νηστεύει απόλυτα. Δεν έτρωγε τίποτα, ούτε αυτός ούτε κι η κόρη του. Κάποια βραδιά, σε περίοδο νηστείας, ένας άγνωστος οδοιπόρος χτύπησε την πόρτα της επισκοπής του. Ο άγιος έσπευσε με προθυμία να του ανοίξει και να τον υποδεχθεί. Του πρόσφερε νερό να ξεπλυθεί και πήγε να βρει κάτι, για να του δώσει να δειπνήσει. Κοίταξε παντού, μα τίποτα δεν βρήκε. Ούτε ψωμί δεν είχε. Στην αμηχανία του ο άγιος θυμήθηκε πως σε κάποια γωνιά βρισκόταν κρεμάμενο ένα κομμάτι διατηρημένο χοιρινό κρέας από τις ημέρες της κρεοφαγίας. Χωρίς να χάσει καιρό, φώναξε την κόρη του να ψήσει λίγο για τον φιλοξενούμενό τους. Η κόρη ετοίμασε το τραπέζι. Έβαλε πάνω το ψητό κρέας και κάλεσαν τον ξένο να φάει. Ο ξένος, σαν είδε το προσφερόμενο, αρνήθηκε να το δοκιμάσει λέγοντας: «Δέσποτά μου, συγχώρεσέ με. Νηστεύω. Είμαι Χριστιανός». «Ναι, παιδί μου», είπε ο άγιος, «κι εγώ νηστεύω. Είμαι κι εγώ Χριστιανός. Μα, μια και δεν έχουμε τίποτε άλλο στο σπίτι κι εσύ πρέπει να τονωθείς ύστερα από την τόση οδοιπορία, θα φας από αυτό που βρίσκεται. Να, εγώ καταλύω πρώτος τη νηστεία. Φάγε, παιδί μου, να τονωθείς».
Η σωτηρία από τον λιμό:
Στις αρχές του 17ου αιώνα μ.Χ. μια τρομερή ανομβρία χτύπησε τα νησιά του Ιόνιου Πελάγους. Ιδιαίτερα στην Κέρκυρα. Ο λαός υπέφερε. Στην εκκλησία όπου φυλασσόταν το λείψανο του αγίου γινόταν αγρυπνία και παράκληση του αγίου.
Το Μέγα Σάββατο τρία πλοία φορτωμένα με σιτάρι έπλεαν προς την Ιταλία. Όταν περνούσαν την Κέρκυρα, οι ναύτες είδαν ξαφνικά και των τριών πλοίων τις πλώρες να στρέφονται πλάγια και προς τον βοριά, όπου ήταν η νήσος. Ο αέρας άλλαξε κατεύθυνση και τα βοήθησε. Ένας γέροντας ρασοφόρος προχώρησε μπροστά. Και μια φωνή δυνατή ακούστηκε και επαναλήφθηκε πολλές φορές: «Προς την Κέρκυρα. Πεινούν εκεί οι άνθρωποι. Θα πληρωθείτε. Θα πληρωθείτε. Προς την Κέρκυρα».
Σε λίγο, τα καράβια έφτασαν στο λιμάνι. Τα έφερε ο άγιος. Έριξαν τις άγκυρες και κάλεσαν τον κόσμο να τρέξει να πάρει αυτά που ποθούσε και είχε τόση ανάγκη. Να πάρει αυτό που στηρίζει την καρδιά του ανθρώπου. Να πάρει το σιτάρι για να φτιάξει το ψωμί. Δεν πέρασε πολλή ώρα και το λιμάνι γέμισε από κόσμο. Τα σακιά με τον ξανθό θησαυρό σύρθηκαν στην ακρογιαλιά και διαμοιράστηκαν. Οι καρδιές πανηγύριζαν. Τα δάκρυα του πόνου μεταβλήθηκαν με μιας σε δάκρυα χαράς. Δοξολογίας και χαράς, μα κι ευγνωμοσύνης στον Μεγάλο Πατέρα, τον Πανάγαθο Θεό και τον προστάτη και ακοίμητο φρουρό άγιο.
Η ενετική κυβέρνηση με θέσπισμά της όρισε κάθε Μεγάλο Σάββατο να γίνεται λιτάνευση του ιερού σκηνώματος του αγίου, για να θυμάται πάντα ο λαός το μεγάλο αυτό θαύμα της σωτηρίας του από την πείνα.
Η σωτηρία από τους Τούρκους:
Το 1715 μ.Χ. ο καπουδάν Χοντζά πασάς, αφού κατέκτησε την Πελοπόννησο, κατά διαταγή του σουλτάνου, προχώρησε για να καταλάβει και τα Επτάνησα και βεβαίως την Κέρκυρα. Το πρωί της 24ης Ιουνίου 1716 μ.Χ. η τουρκική στρατιά πολιόρκησε την πόλη και από την ξηρά και από τη θάλασσα. Επί πενήντα μέρες οι υπερασπιστές, Έλληνες και Βενετσιάνοι, αγωνίζονταν απεγνωσμένα για να σώσουν την πόλη. Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον ιερό ναό του αγίου, μαζί με τους γέρους και όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα, προσεύχονταν. Σαν πέρασαν οι πενήντα μέρες οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να χτυπήσουν.
Η πρώτη επίθεση αποκρούστηκε με τα θύματα και από τις δύο μεριές αν είναι πολλά. Στον ιερό ναό οι προσευχές του άμαχου πληθυσμού συνεχίστηκαν θερμές και αδιάκοπες.
Ξημέρωσε η 10η Αυγούστου. Κάτι ασυνήθιστο για την εποχή παρατηρήθηκε την ήμερα αυτή από το πρωί. Ο ουρανός ήταν σκεπασμένος με μαύρα, πυκνά σύννεφα. Από στιγμή σε στιγμή ετοιμαζόταν να ξεσπάσει τρομερή καταιγίδα. Πριν από το μεσημέρι μια βροχή, καταρρακτώδης, βροχή κατακλυσμιαία, άρχισε να πέφτει. Μοναδική περίπτωση. Νύχτωσε κι ακόμη έβρεχε. Σαν αποτέλεσμα της κακοκαιρίας αυτής καμιά επιθετική προσπάθεια δεν αναλήφθηκε εκείνη την ήμερα. Η νύχτα πέρασε ήσυχα. Περί τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου συνέβη κάτι το εκπληκτικό, το αναπάντεχο. Μια ελληνική περίπολος που έκαμνε αναγνωριστικές επιχειρήσεις, για να εξακριβώσει από πού θα επιτίθεντο οι εχθροί, βρήκε τα χαρακώματα των Τούρκων γεμάτα νερό από τη βροχή και πολλούς Τούρκους στρατιώτες πνιγμένους μέσα σε αυτά. Νεκρική σιγή βασίλευε παντού.
Η ανέλπιστη σωτηρία της νήσου από την εκστρατεία των Τούρκων ανάγκασε και αυτή την αριστοκρατία των Ενετών, να αναγνωρίσει ως ελευθερωτή της Κέρκυρας τον Άγιο Σπυρίδωνα. Και ως εκδήλωση ευγνωμοσύνης να προσφέρει στον ναό μια ασημένια πολύφωτη κανδήλα και να ψηφίσει ώστε το λάδι που θα χρειαζόταν κάθε χρόνο για το άναμμα της κανδήλας αυτής να προσφέρεται από το Δημόσιο. Με ψήφισμά της, πάλι, η ενετική διοίκηση καθιέρωσε την 11η Αυγούστου ως ημέρα εορτής του αγίου και λιτανεύσεως του ιερού σκηνώματός του.
Οι Λατίνοι:
Ο αρχιναύαρχος του ενετικού στόλου και διοικητής της νήσου Κερκύρας, Ανδρέας Πιζάνης. Θέλοντας να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του στον άγιο για τη σωτηρία, αποφάσισε να στήσει στον ναό ένα θυσιαστήριο ακόμη. Ένα θυσιαστήριο για να γίνεται επάνω σε αυτό το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά το λατινικό δόγμα. Το θυσιαστήριο, αλτάριο κατά τους Λατίνους, θα χτιζόταν δίπλα στην Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων και εκεί θα γινόταν από Λατίνο ιερέα η Θεία Λειτουργία. Στη σκέψη του αυτή πολύ ενισχύθηκε ο Ενετός διοικητής και από έναν Λατίνο θεολόγο σύμβουλο του, κάποιο Φραγκίσκο Φραγγιπάνη. Ο τελευταίος θεώρησε την ευκαιρία μοναδική για να τοποθετήσει στον ναό του αγίου αλτάριο. Δηλαδή Αγία Τράπεζα φράγκικη, και να τελείται μέσα στον Ορθόδοξο ναό του αγίου η Θεία Λειτουργία με άζυμα, κατά το δικό τους το δόγμα.
Μετά τη γνωμοδότηση που πήρε από τον σύμβουλό του, ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης κάλεσε τους ιερείς του ναού. Τους ανακοίνωσε τον σκοπό του και ζήτησε κατά κάποιον τρόπο από αυτούς τη συγκατάθεσή τους. Εκείνοι, όπως ήταν φυσικό, αρνήθηκαν και υπέδειξαν πως αυτό θα ήταν μια καινοτομία ασύγγνωστη και επιζήμια και για αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Στην άρνηση των ιερέων να συγκατατεθούν στην τοποθέτηση του αλταρίου, ο διοικητής τους απείλησε. Αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του σχεδίου του, χωρίς την άδειά τους.
Βοήθεια
Οι ιερείς, λόγω της επιμονής του, κατέφυγαν στον άγιο και ζήτησαν με θερμή προσευχή τη βοήθεια και την προστασία του. Ο διοικητής, με το δικαίωμα που του έδινε η εξουσία, προσπάθησε ανεμπόδιστα να προχωρήσει στην εκτέλεση της παράνομης επιθυμίας του. Ο άγιος παρουσιάστηκε δύο κατά συνέχεια νύκτες στον ύπνο του με το ένδυμα του Ορθόδοξου μονάχου. Του συνέστησε να παραιτηθεί από την απόφασή του, διαφορετικά θα το μετάνιωνε πολύ πικρά. Τρομαγμένος ο διοικητής, κάλεσε τον σύμβουλό του και του φανέρωσε και τις δύο φορές την απειλή του αγίου. Ο θεολόγος σύμβουλος γέλασε και τις δύο φορές και υπέδειξε πως δεν έπρεπε. Ένας μορφωμένος άρχοντας, να βασισθεί στα όνειρα, που είναι έργο, όπως του είπε, του διαβόλου. Που σκοπό έχουν να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν ένα καλό και θεάρεστο έργο.
Τα λόγια του συμβούλου διασκέδασαν τον φόβο του διοικητού. Ο οποίος μάλιστα την επομένη ήμερα, 11 Νοεμβρίου 1718 μ.Χ., ακολουθούμενος από τη συνοδεία του, πρωί-πρωί ξεκίνησε για την εκκλησία του αγίου. Για να προσκυνήσει τάχα το λείψανο και να ανάψει το καντήλι του. Ουσιαστικά, όμως, πήγε εκεί για να καταμετρήσει το μέρος όπου θα χτιζόταν το αλτάριο και να καθορίσει τις διαστάσεις του, μήκος, πλάτος και ύψος.
Εκεί, στον ναό, για ακόμα μία φορά αγωνίστηκαν οι ιερείς με κάθε τρόπο να τον αποτρέψουν από το να εκτελέσει το σχέδιό του. Άδικα, όμως. Ο άρχοντας όχι μόνο δεν μεταπείσθηκε, αλλά και με σκληρό και βάναυσο τρόπο τούς απείλησε πως, αν του ξαναμιλούσαν για αυτό το θέμα, θα τους έστελνε φυλακή στη Βενετία.
Δάκρυα και παρακλήσεις
Έφυγε ο διοικητής με τη συνοδεία του, με την απόφαση την επομένη το πρωί, δηλαδή στις 12 Νοεμβρίου, οι άνθρωποί του να έρχονταν να αρχίσουν το έργο. Οι ιερείς κι ένας αριθμός πιστών έμειναν εκεί. Συνεχίζοντας με δάκρυα τις παρακλήσεις τους, μπροστά στην ανοικτή λάρνακα που περιείχε το σεπτό λείψανο.
Κοντά στα μεσάνυκτα, κατά τον χρονικογράφο Αθανάσιο τον Πάριο, στο βιβλίο του «Ουρανού Κρίσις», βροντές και κεραυνοί συντάρασσαν την πόλη. Ο σκοπός που βρισκόταν στην είσοδο του φρουρίου, κοντά στην πυριτιδαποθήκη, είδε κάποιον μοναχό να προχωρεί με έναν δαυλό αναμμένο στο χέρι και να μπαίνει στο φρούριο. Πρόφτασε και του φώναξε: «Ποιος είσαι; Πού πας;». Μια φωνή του απάντησε: «Είμαι ο Σπυρίδων».
Την ίδια ώρα τρεις φλόγες βγήκαν από το καμπαναριό της εκκλησίας, ενώ ένα χέρι άρπαξε τον σκοπό και τον πέταξε στην άλλη μεριά του κάστρου. Ο σκοπός έπεσε όρθιος χωρίς να πάθει τίποτα. Ταυτόχρονα, μια δυνατή, εκκωφαντική έκρηξη ακούστηκε. Και το φρούριο τινάχτηκε στον αέρα, με όλα τα γύρω σπίτια. Η καταστροφή υπήρξε τρομερή. Χίλια περίπου πρόσωπα σκοτώθηκαν.
Πιζάνης
Ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης βρέθηκε νεκρός με τον τράχηλο ανάμεσα σε δύο δοκάρια. Και ο θεολόγος σύμβουλός του, νεκρός έξω από το τειχόκαστρο, μέσα σε ένα χαντάκι. Το οποίο έτρεχαν τα ακάθαρτα νερά των αποχωρητηρίων της πόλεως. Το ασημένιο πολύφωτο καντήλι που έκανε δώρο ο άρχοντας στην εκκλησία του αγίου κατέπεσε, με αποτέλεσμα να καταστραφεί η βάση του. Το καντήλι κρεμάστηκε πάλι στο ίδιο μέρος όπου βρέθηκε πεσμένο. Και στη Βενετία την ίδια στιγμή έπεσε κεραυνός στο μέγαρο του Ανδρέα Πιζάνη, τρύπησε τον τοίχο και έκαψε το πορτρέτο του άρχοντα. Την εικόνα του. Μόνο την εικόνα του.
Την άλλη ημέρα, μετά από αυτά που συνέβησαν, ο Λατίνος επίσκοπος διέταξε να σηκώσουν τα υλικά που μετέφεραν από μπροστά στην εκκλησία και να ματαιώσουν το έργο που είχαν σκεφτεί να εκτελέσουν.
Οι Κερκυραίοι απέδωσαν τη διάσωσή τους σε θαύμα του Αγίου και καθιέρωσαν από τότε την ημέρα αυτή λιτάνευση του ιερού λειψάνου. Η λιτανεία της ημέρας αυτής έχει τη μεγαλύτερη διάρκεια από όλες τις άλλες και η πορεία της καλύπτει την περίμετρο της μεταβυζαντινής πόλης της Κέρκυρας.
Ο Άγιος Σπυρίδωνας γιορτάζεται στην Κέρκυρα τέσσερις φορές τον χρόνο σε ανάμνηση των θαυμάτων για τους κατοίκους του νησιού.
Την Κυριακή των Βαΐων σε ανάμνηση του 1630 όπου έσωσε το νησί από τη χολέρα. Το Μεγάλο Σάββατο, που γίνεται η λιτανεία σε ανάμνηση της σωτηρίας του νησιού από τον λοιμό το 1550. Την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου σε ανάμνηση της σωτηρίας του νησιού από μία θανατηφόρα χολέρα το 1673 και στις 11 Αυγούστου σε ανάμνηση της λύσης της πολιορκίας του νησιού από τους Τούρκους.
Ο Άγιος Σπυρίδων είναι προστάτης των αγγειοπλαστών και της διάσημης ρωσικής οικογένειας των Τολστόι.
Απολυτίκιο Αγίου Σπυρίδωνα
Της συνόδου της πρώτης ανεδείχθεις
υπέρμαχος και θαυματουργός
Θεοφόρε Σπυρίδων, πατήρ ημών,
διό νεκρά συ εν τάφω προσφωνείς
και όφιν εις χρυσούν μετέβαλες,
και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς
αγγέλους έσχες συλλειτουργούντας σοι, Ιερώτατε.
Δόξα τω σε δοξάσαντι, δόξα τω σε στεφανώσαντι,
Δόξα τω ενεργούντι δια σου πάσιν ίασιν.
https://silversmoda.gr/product/agios-spyridon-ashmenia-eikona/
https://silversmoda.gr/product/agios-spyridon-eikona-ashmenia/
https://silversmoda.gr/product/ashmenia-eikona-agios-spyridon/